silent hill: shattered memories

[Rysk]

to akurat bylo proste ale na pamiec nie znam wiec:
GameFAQs Walkthrough
Green - Pink - Yellow - Yellow - Blue (kolory na pianinku: zielony, roz, zolty, zolty, niebieski)
Duck - Owl - Parrot - Parrot - Chicken (obrazki w kolejnosci od lewej: kaczka, sowa, papuga, papuga, Kurak5:-)) )
Quack - Hoot - Squawk - Squawk - Cluck (interpretacja dzwiekow z wiadomosci)
A# - G - A - A - D (for those who are musically inclined) (nuty)

[eVandeR]

swietna gierka ale zgubilem sie w tej szkole co tam jest i juz nie mam pojecia gdzie isc... caly czas krece sie w kolko ...

[mirrra]

Musisz iść na 1 piętro wejść do pokoju gdzie możesz wyświetlić Gwiazdy na suficie później piszesz ten nr. co sie wyświetli idziesz na dol wchodzisz na sale gimn. i potrzebny tam będzie kod by otworzyć drzwi kod ten będzie sie znajdował na tym samym korytarzu na drzwiczkach od boksu.Tyle?

[Iro]

Trochę odświeżę ten wątek ponieważ dziś dostałem tę część Silent Hill'a i mile mnie zaskoczyła
Wciągnęło mnie na dobre, byłem strasznie ciekaw zakończenia. Mimo bezbronności Harrego i braku jakiegokolwiek ekwipunku (omijając latarkę, komórkę oraz pudełko na pamiątki) gra jest bardzo ciekawa i może właśnie te elementy spowodowały jej niezwykły klimat, że tak powiem Ciekawa atmosfera mimo, że musiałem cały czas świecić latarką i niekiedy nic nie widziałem to i tak było całkiem przyjemnie grać. Jednak nudziły mnie ucieczki przed tym niby potworami oraz, że tak duże miasto można było zwiedzić tylko częściowo ;/
Fajnie rozwiązywało się zagadki, niektóre proste a drugie trudniejsze.
Śmiało mogę polecić tę część SH wszystkim, którzy lubią gry horror ;D

[Sandinista]

Shattered Memories wywarło na mnie pozytywne wrażenie. Głównym atutem jest tutaj niewątpliwie fabuła, która sprawia, że tytuł bardziej staje grą psychologiczną niźli horrorem. Jak już to więcej jest tutaj survivalu. Historia głównego bohatera, choć z pozoru wydaje się, że już gdzieś to widzieliśmy tak naprawdę jest świeżym, innym spojrzeniem na wydarzenia z mrocznego miasteczka, zaś końcówka i poznanie prawdy jest zaskakujące i jak dla mnie jednym z lepszych jakie dane było mi obejrzeć. Do gustu przypadło mi to, że gra w pewnym sensie dostosowuje się do naszego portretu psychologicznego. Wszystko za sprawą wszelkich testów, które wypełniamy podczas całej rozgrywki. Dobrze jest odpowiadać szczerze - mile się zaskoczyłem, gdy po ukończeniu gry przeczytałem ocenę mojej osoby, która w dużym stopniu zgadzała się ze stanem rzeczywistym. Świetny patent. Ta odsłona Silent Hilla jest imo najlepszą częścią robioną przez nie Japończyków. Zastrzeżenia mam do gameplayu,a mianowicie do całkowitego zrezygnowania z walki. Fakt, z początku wydaje się to ciekawym pomysłem i tak jest - ucieczka przed potworami (które notabene mają intrygujący design, charakterystyczny dla dokonywanych przez nas wyborów) mocno napina nerwy i sprawia, że w popłochu szukamy schronienia czy wyjścia z danego pomieszczenia. Jednak motyw ten cieszy do czasu, gdyż po kilku takich akcjach zaczyna wkradać się monotonia i nuda. Nie daj Boże, źle odczytasz mapę bądź biegniesz na oślep, wówczas masz duże szanse, że labiryntem ścieżek trafisz do punktu wyjścia i cała zabawa zaczyna się od nowa. W kwestii zagadek nie jest źle, znajdą się i łatwe i nieco trudniejsze, jednak nie stanowią one jakiejś bariery nie do przeskoczenia. Bardzo dobry tytuł, na kilka razy - warto obejrzeć pozostałe zakończenia, dokonując różnych wyborów.

[Mr.Q]

Mała zawartość cukru w cukrze… Znacie to uczucie?
Silent Hill: Shattered Memories to jedna z najbardziej nierównych gier w jakie miałem okazję na PS2 zagrać. Dobre elementy przeplatają się tutaj ze słabymi, zaś całość pozostawia uczucie niemiłego niedosytu. Nie wiem czemu ten stan rzeczy mnie dziwi, wszak Team Silent przepowiedział to dawno temu, nazywając głównego bohatera SH4: The Room imieniem Henry Town(SH)end. Widocznie wiedzieli co się kroi…

Usiadłem do Shattered Memories wczoraj o 22, a między 3 a 4 rano ujrzałem napisy końcowe. Udało mi się przebiec tę grę w jedną noc, bez najmniejszego zacięcia. Przebiec to tutaj kluczowe słowo, gdyż Harry w tej części zgubić się nie może, do wyboru zawsze ma jedną parę drzwi, a ewentualnie potrzebny klucz, jest schowany w oznaczonej strzałką szafce.

Staram się jednak patrzeć zawsze na wszystko z ubu stron – pewnie kto by tej gry nie zrobił, Ja i tak marudziłbym, że nie grzebał przy niej Team Silent. I jak to mówią - kto się nie rozwija ten się cofa. Dlatego chłopaki z Climaxu chcąc wprowadzić powiem świeżości, wyrzucili z gry wszelką broń i nie wprowadzili żadnego systemu walki z przeciwnikami. Czemu? Pewnie po to, aby gracz poczuł się zaszczuty i bezbronny, przygnieciony opowieścią snutą przez grę i klimatem miasteczka. Powiecie - To przecież świetny pomysł ! A Q znowu czepia się garbatego, że ma dzieci proste! - Racja. Zamysł tego mógł być ciekawy, ale wykonanie legło w gruzach. Dlaczego? Ponieważ walkę należało zastąpić ciekawymi, wymagającymi myślenia zagadkami oraz urzekającymi (na sposób Silent Hilla) lokacjami. Niestety, tych w grze również nie uświadczymy.

Gra serwowana przez Climax podobała by mi się o wiele bardziej, gdyby nie pierwszy człon jej tytułu. Coż z tego, że bohaterem znów jest Harry Mason szukający swej córki, skoro nie napotka on na swojej drodze skomplikowanych do rozwiązania zagadek, a gęsta niczym mleko mgła nie będzie towarzyszyła mu na każdym kroku, skutecznie utrudniając widoczność i eksplorację? Gdzie ten klimat tworzony przez trzeszczące radio i latarkę, rozświetlającą wszędobylską ciemność? Gdzie setki pokoi i korytarzy, które odwiedzać trzeba kilkukrotnie, aby wydobyć ukryty klucz do kolejnego i kolejnego zamkniętego pomieszczenia? Ano bida…

Tytuł na szczęście broni się świetną fabułą, która to nie pozwoliła odejść mi od ekranu. Shattered Memories jest bardzo efektowne i filmowe. Rozgrywka jest co jakiś czas przerywana a gracz przenosi się do gabinetu dr. Kaufmanna. Spotkania z doktorem są jednymi z najlepszych momentów tej produkcji. Widok przełącza się na pierwszoosobowy, siedzimy więc z doktorem twarzą w twarz. Pytania są bardzo osobiste i gracz powinien odpowiadać na nie według samego siebie. Nasze odpowiedzi mają wpływ na losy głównego bohatera i na to, co w grze ujrzymy… Całość jak mówiłem ma bardzo filmowy charakter, gra naszpikowana jest wstawkami z udziałem napotkanych na ulicach miasta kobiet i rozmowami telefonicznymi wykonywanymi przez telefon komórkowy Harrego. Dodaj do tego wszystkiego gęsty padający śnieg – efekt jest magiczny.

Niestety, do tej całej powyższej widowiskowości twórcy dorzucili jeszcze coś – ucieczki przed przeciwnikami w alternatywnej rzeczywistości. Jest to kolejny, podwójny minus produkcji. Raz że biec wtedy musimy właściwie na głupa, pokonując 50 par losowo wstawionych drzwi uważając na próbujących nas rozszarpać przeciwników (zawsze jeden i ten sam model oponentów), dwa – sama alternatywna rzeczywistość. Nie ma już starzej wyglądających pomieszczeń, pobitych luster, krwi na ścianach. Jest po prostu lód, który pokrywa wszystko dookoła. Shattered Memories nie zdoła cię przestraszyć, nie licz na to.
Ciężko mi to wszystko podsumować. Najnowszy Silent Hill ma mnóstwo wad, ale ma też kilka naprawdę mocnych plusów, dla których warto w ten tytuł zagrać. Ja podczas rozgrywki narzekałem na nudną eksplorację, brak walki, zagadek i paru innych typowych dla serii rzeczy, ale i tak nie mogłem wstać z miejsca przed ukończeniem tego tytułu. I ta piękna śnieżyca…


Jeśli mogę kogoś z tego miejsca pozdrowić, to pozdrówki wędruja do Sandiego ^^.