Monster House - Silent Hill i Alan Wake w wersji dla najmłodszych graczy.

[Mr.Q]

Ukończyłem Medal of Honor szybciej niż myślałem i na piątkową noc zostałem bez żadnego szpila. Zacząłem więc szukać na prędce czegoś niezobowiązującego i lekkiego, a owe poszukiwania zakończyłem z nieznanym mi dotąd „Monster House” w napędzie. Przyjrzyjmy się temu bliżej.

Monster House jest egranizacją filmu o tym samym tytule. Opowiada on o trójce przyjaciół, którzy podejrzewają od dłuższego czasu, że w domu sąsiadów jednego z nich dzieje się coś dziwnego. Jako że nikt z dorosłych im nie wierzy, postanawiają sprawdzić to sami w święto Halloween. Gra rozpoczyna się tuż po wejściu do domu i jak można się domyśleć, pokierujemy w niej aż trzema postaciami – DJ’em, Chowder’em i Jenny. Gra zdaję się jest dość krótka, po kilkudziesięciu minutach rozgrywki jestem mniej więcej w połowie. Jak dotąd każde z dzieci chodzi po domu osobno, są rozdzielone. Gra jest do bólu liniowa więc kontrolę nad każdą z postaci przejmujemy w założonych przez producentów miejscach.

Dom, jak można się domyśleć –straszy, a my musimy się z niego wydostać. Aby tego dokonać, musimy zwiedzić szereg lokacji i wykonać zlecone przez grę zadania. Nie są one skomplikowane, polegają głównie na odnalezieniu w pomieszczeniach jakiegoś klucza czy przydatnego przedmiotu, przesunięciu skrzyni w celu odblokowania wyjścia czy uruchomieniu urządzenia w celu wprawienia czegoś w ruch. Jak mówiłem, gra jest do bólu liniowa i w domu nie da się zgubić. Gdy podchodzimy do drzwi przez które nie mamy akurat przejść, z podłogi wyrastają rury blokujące do nich dostęp. Z czym i czym walczymy? Naszymi przeciwnikami są porozstawiane po domu przedmioty, krzesła ożywają i pełzną ku nam, książki latają nad nami próbując uderzyć dzieciaki w głowę, lampy biją nas abażurami. Każde z dzieci ma w rękach pistolet na wodę + swoją specjalną broń. Każde umie też kopnąć z kolanka czy przywalić pistoletem. Woda w pistolecie jest nieograniczona, ale trzeba pamiętać o przeładowaniu, poprzez kilkukrotne naciśnięcie trójkąta.

To co rzuca się w oczy od razu po rozpoczęciu rozgrywki to piękna grafika. Dom jest bardzo szczegółowy, pomieszczenia są bogate i różnią się od siebie swoim wyglądem zależnie od ich przeznaczenia. Grafika naprawdę robi wrażenie – gra przypomina mi trochę Alan Wake’a, zarówno gameplayem jak i zastosowaną w niej grą świateł. Zresztą, sami popatrzcie:

Tytuł jest oczywiście skierowany do najmłodszych, nie każdy stary koń znajdzie tu coś dla siebie. W grze zaimplementowano system podpowiedzi, przedmioty na które należy w danym pomieszczeniu zwrócić szczególną uwagę świecą się charakterystycznie, klucze które są potrzebne zawsze leżą nieopodal drzwi przez które chcemy przejść itd. Gra się jednak przyjemnie, gdyż gra jest dopracowana technicznie a sterowania postaciami nie sprawia najmniejszego problemu. Monster House ma też charakterystyczny bajkowy klimacik. Ja z pewnością ten tytuł ukończę, ot tak, dla relaksu…

[ZeberkoPL]

Kilkakrotnie widziałem tytuł w sklepach jednakże zawsze przez tą piękną bajkową okładkę przechodziłem obojętnie .Po twoim opisie stwierdzam że robiłem błąd ,gra może okazać się niezłym odmóżdżaczem więc trzeba zmienić podejście i czerpać fun
Czekam na jakieś podsumowanie a póki co będę rozglądać się za własnym egzemplarzem.

[Mr.Q]

Ukończyłem grę za drugim podejściem. Nie ma licznika, ale wydaję mi się, że mój czas wyniósł około 4-5h. Monster House składa się z dziewięciu różnej długości chapterów. Krótki czas potrzebny na ukończenie tego tytułu jest jednak jego plusem, gdyż wystarczy on w zupełności na to, aby grą się najeść. Rozdziały 6 i 7 (ostatnie które rozgrywają się wewnątrz budynku) i tak są sztucznie przedłużane przez naładowaną po brzegi przeciwnikami trasę. Jaki jest problem tej gry? Ona tak naprawdę nie ma na siebie pomysłu. Dlaczego? Bo nie ma w niej żadnego celu. Zadaniem gracza jest przejście trzema postaciami określonej trasy od punktu A do punktu B, zabijając przy tym potwory i otwierając drzwi. Ładna grafika i otoczka to tak naprawdę zasłona dymna która ten twór ratuje. Na początku mamy wrażenie, że w tym domu roi się od tajemnic, sekretnych przejść czy przedziwnych stworów. Mamy nadzieję, że w tej wędrówce spotka nas coś ciekawego. Ale to uczucie szybko znika. Przez cały czas pędzimy tylko naprzód, szukając kluczy i strzelając do przeciwników. Nie ma przerwy na ciekawą zagadkę czy pokój który zainteresowałby nas jego zawartością – za kolejnymi drzwiami znowu czaić się będą przeciwnicy których trzeba wykończyć. Potem przejdziemy przez kolejne drzwi, i kolejne, i kolejne… Tu nie ma nawet gdzie przystanąć i złapać oddech.

Poziom trudności nie jest wysoki, w zasadzie ginąłem tylko w jeden sposób – przez sekwencję QTE. Goniąc przez korytarze i zabijając stwory, gracz nie jest przygotowany na nagłe wejście interaktywnej scenki. Coś cię łapie, więc odruchowo wciskasz strzał – a na ekranie właśnie pojawia się trójkąt. Zginąłęś, a zazwyczaj w takiej sytuacji, zaczynasz rozdział od początku. Z reguły musiałem się wyuczyć na pamięć miejsc w których włączą się QTE, bo w wirze walki zawsze gubił mnie ten zbyt szybko wciśnięty strzał…

W zasadzie nie mam nic więcej do dodania, bo nie ma tu o czym mówić. Mechanizmy opisałem w pierwszy poście, a te nie zmieniły się do samego końca. Podsumowując – nie bawiłem się źle, choć z pewnością Monster House jest zwykłym średniakiem. Trzeba jednak pamiętać, że gra przeznaczona jest dla dzieci, stare konie głosu w tej sprawie nie mają…