Kryzysowy moment w grach

[VirusPrG]

W "dwójce" bodajże była też taka sytuacja, że trzeba było przejść po walących się belkach, kiedy nacierały na ciebie okrutne ptaszyska. Ptaszyska wyłaziły z pewnej wyrwy ze ściany, która należało "załatać" posągiem jednym i drugim. Tutaj nie wpadłem na to i o dziwo przeszedłem ten fragment bez łatania tych dziur użerając się z tymi latającymi potworami. Swoje też nakląłem przy tym. Wyobraźcie sobie jakież było moje zdziwienie, jak dowiedziałem się, że rozwiązanie było tak banalne ;D

To było w God of War 1 zaraz przed tymi belkami z którymi mam problem.

Tak oczywiście były takie momenty jak już kompletnie nie wiem co zrobić to korzystam z YouTube z żadnych kodów i cheats nie korzystam bo to dla mnie sensu nie ma żadnej satysfakcji z gry .

[Samyeu]

Kody? Jedynie by np się pobawić wszystkim np w GTA SA - w tego typu grach.

Sam zacięcie mam najczęściej przy PESach. Czasami mam takie coś, że nie mogę skleić żadnych akcji, nic mi nie wychodzi, nie mam do tego głowy, pomimo chęci.

[Mr.Q]

Granie na kodach pozbawia mnie satysfakcji, toteż ich nie używam. Pamiętam jednak, że przy drugim Silent Hillu musiałem wspomóc się YouTube'm, ponieważ nie wiedziałem co mam zrobić...

[PaultheGreat]

Najczęściej, gdy dochodzi do takiego kryzysowego momentu możemy przekonać się czy dana gra jest rzeczywiście warta uwagi. Jeżeli gra ma ciekawą fabułę, świetny gameplay itp. to mimo trudności próbujemy grać dalej, szukamy rozwiązania i zaciskamy zęby. Jednak może się zdarzyć, że gra sprawia nam przyjemność, gramy sobie w najlepsze i przechodzimy poziom za poziomem, lecz po dojściu do trudniejszego fragmentu uświadamiamy sobie, że to jednak nie oto nam chodziło i odstawiamy grę na półkę. Kryzysowe momenty weryfikują naszą sympatię do danej gry. Jak już wspomniałem wcześniej gra może być piekielnie trudna, ale gdy nam się podoba to próbujemy ją ukończyć. Gdy gra jest przyjemna w odbiorze, ale nie ma tego "czegoś" to po serii łatwych zwycięstw możemy ją odstawić po byle porażce.

[Kratos]

Najczęściej, gdy dochodzi do takiego kryzysowego momentu możemy przekonać się czy dana gra jest rzeczywiście warta uwagi.

Tak, to prawda. Jeżeli zatniesz się na jakiejś dobrej grze to nawet jak nie grasz zastanawiasz się jakby tu rozwiązać problem. Z grami kiepskimi jest tak, że nie tylko się później nie zastanawiasz jak przejść dany moment w grze, ale w ogóle zapominasz, że się zaciąłeś albo że w ogóle grasz w daną grę. "True story" jak to się teraz mówi.

Poza tym wraz z kolejnymi ogranymi tytułami jest coraz łatwiej. Ma się już pewne doświadczenie i można przewidzieć, co twórcy przygotowali dla nas za przeszkodzą. Czasami też nie warto się Bóg wie jak wysilać, bo to proste rozwiązania są najlepsze.

[Kraszu]

@PaultheGreat
Swoją wypowiedzią idealnie trafiłeś w to, co aktualnie mnie dopadło. Swego czasu grałem w "Devil May Cry 1". Swoją przygodę z tym tytułem mógłbym określić Twoimi słowami:

Jak już wspomniałem wcześniej gra może być piekielnie trudna, ale gdy nam się podoba to próbujemy ją ukończyć.

Sporo czasu spędziłem z Devilem pierwszym... Uważam go obecnie za najtrudniejszą grę, którą zaliczyłem na PS2, ale jednocześnie za jedną z najlepszych, z którymi miałem do czynienia na czarnuli.

Z kolei jakiś czas temu zacząłem szarpać w kontynuację przygód Dantego. Do DMC2 idealnie pasują te oto słowa:

Gdy gra jest przyjemna w odbiorze, ale nie ma tego "czegoś" to po serii łatwych zwycięstw możemy ją odstawić po byle porażce.

Gra ta jest bardzo łatwa. Momentami lekko pociłem się na jakimś bossie, ale generalnie walka sprowadzała się do klepania naprzemiennie dwóch przycisków. Gra nie zmusiła mnie do obmyślania taktyki, strategii, szukania sposobu na zwycięstwo. Do czasu... Zaciąłem się na finałowej walce. Kilka dłuższych prób nie zakończyło się sukcesem. Efekt jest taki, że do dzisiaj tytułu nie ukończyłem. Nie mam ochoty nawet odpalać konsoli, gdzie w przypadku tego typu zacięć nie odpuszczam praktycznie nigdy. Potrafię wykonać setki prób, aby dokopać przeciwnikowi i tym samym udowodnić sobie, że jednak "można".
Tutaj najzwyczajniej w świecie mi się nie chce. Może dlatego, że jest lato. A ja w lato z reguły chowam konsolkę do szafy, bo nie lubię siedzieć w domu, kiedy za oknem świeci piękne słońce. Cóż, demony mają chwilę wytchnienia do końca sierpnia. We wrześniu prawdopodobnie ponownie chwycę pada w dłoń, aby pokierować białowłosym mścicielem. Wówczas mieczem i dwoma gun’ami udowodnię demonicznym pomiotom kto tu tak naprawdę rządzi.

[PaultheGreat]

Najwięcej cięższych fragmentów i etapów, w których musiałem się napocić spotkałem dotychczas w grze "Prince of Persia: Warrior Within". A to wszystko dlatego, że dopiero zaczynałem swoją przygodę z PS2, gdy zabierałem się za przechodzenie tego tytułu.

Z racji braku ogrania popełniałem wiele błędów, często bardzo głupawych i lamerskich. Nie spotkałem się jednak z tzw. kryzysowymi momentami. Ogólna trudność spowodowana była głównie przez brak doświadczenia w sterowaniu padem. Najwięcej problemów sprawiały mi bardziej arcade'owe elementy rozgrywki, jak np. słynne ucieczki przed Dahaką, czy skakanie po zniszczonych masztach statków. Co ciekawe, końcówka gry wydawała mi się jakby łatwiejsza. Widocznie podczas rozgrywki nabrałem wprawy .

Udało mi się jednak ukończyć ten tytuł i co najważniejsze dokonałem tego raz jeszcze jakiś czas później. Miałem już pewne doświadczenie i ukończyłem grę co najmniej 2-3 razy szybciej (nie popełniałem już banalnych błędów).