Ostatecznie po bardzo długiej przerwie, przedwczoraj postanowiłem podjąć się próby calaka w pierwszym, według mnie najtrudniejszym z wszystkich wydanych Crashu Bandicoocie. Efekt? Dzisiaj udało mi się wbić ostatniego gema w Fumbling in the Dark, co zaowocowało dodatkowym zakończeniem w poziomie The Great Hall. 100% wykonane.

Czy było trudno? Oczywiście. Wiele poziomów powtarzałem dziesiątki razy, aby tej jeden raz przejść go bez straty życia, a i nie raz się zdarzyło, że przy perfekcyjnym przejściu udało się zostawić jedno, dwa pudełka. Bez pomocy poradnika w życiu nie wykminiłbym gdzie szukać coniektórych pudełeczek, bardzo fajnym ułatwieniem tu był fakt iż boxy z bonusowych rund nie były potrzebne do zaliczenia planszy na gem. Przykład, w poziomie The Great Gate, sekcja do której prowadzi nas żółty diament. W pewnym momencie na skrzynce wybijającej trzeba odbić się za płot, iść kawałek w prawo by tam znaleźć jedno pudełeczko z życiem, niezbędne do calaka. Bawiło mnie to w jaki sposób twórcy śmiali się z gracza. Przeszedłeś poziom bez utraty życia? Świetnie, ale zostawiłeś 12 pudełek w sekcji, do której trzeba się dostać na niewidzialnych platformach.

Paradoksalnie poziomy zawierające kolorowe gemy nie były aż tak trudne, no może poza Slippery Climb, które wymaga perfekcyjnego wyczucia ruchów Crasha. A i tak na końcu jest sekcja, w której z wnęki trzeba się przedostać na ruchomą platformę umieszczoną na dole i jest moment w stylu "wóz albo przewóz". W pozostałych raczej jedynie uważnie się rozglądać i nie popełniać głupich błędów. Mozolne zapamiętywanie pułapek i platform, inaczej nie można myśleć o "platynce" w pierwszym Crashu.

Tym samym kończę przygodę z pierwszym Bandicootem. Czy wrócę do niego? Kiedyś na pewno. Teraz jednak pora na calaka w drugiej części.