Everything About Nothing #002 - Uzależnienie od sukcesu

[Yohokaru]

Everything About Nothing #002 - Uzależnienie od sukcesu

Dotychczasowe moje działania prowadziły do ich unikania, udowadniania sobie, że można bez nich wieść całkowicie normalne życie. Mówiłem, że to dla relaksu, dla przyjemności. Efekty moich czynów nie pozostawiają jednak żadnych złudzeń, to już nałóg.

Cały proceder zaczyna się zwykle w okolicach godziny 17, dawki są już niestety regularne, musiały wejść w mój plan każdego dnia. O tej porze więc wychodzę z domu i biegnę, mijam skrzyżowanie, jedną bramę, drugą i już jestem na miejscu, w którym dostanę towar. Wchodzę do pomieszczenia, podaję rękę dilerowi, który zna mnie doskonale, przez co szybko daje mi do rąk to czego potrzebuję. Mogę zatem udać się w odosobnione miejsce by delektować się przyjemnością. Chwila niepewności, spojrzenie na cel, odpowiednie ułożenie rąk. Pamiętaj, lewa sztywno przytrzymuje, prawa rzuca. Po krótkim przypomnieniu formułki oddaję pierwszy rzut zza obwodu, jak zwykle nie trafiony.

W międzyczasie z boiska obok dolatują różne odgłosy. Od taktycznego “Kowalski, plecy rosną.” do pełnego gniewu “Ja pierdolę, gdzie kurwa uczyłeś się grać?!” Za to między innymi nie lubię piłki nożnej, gra pełna agresji i aktorstwa, tylko w napisach reklamowych promująca fair play. Ileż to razy widzieliśmy błędne decyzje sędziów, bójki kiboli czy niepewne sytuacje, które wręcz proszą się o możliwość jej ponownego zobaczenia na dużym ekranie? W siatkówce czy w tennisie rozwiązanie sprawdzające się idealnie. Wspominałem, że średni wiek graczy na boisku obok to 13 lat?

A ja dalej sobie rzucam. Plan mówi jasno, tylko godzinka dziennie, ale ile możesz przez ten czas zrobić. Kiedy trenujesz sam, nikt Ci nie przeszkadza, masz czas by zanalizować swój każdy ruch, przetestować nowe zagrania, poćwiczyć technikę rzutu czy obycia z piłką. Czy to jest lepsze od treningu grupowego? Cóż, mi trochę brakuje trenera, który powiedziałby jak coś zrobić, poprawić element, który nie wychodzi. Sam mogę jedynie podpatrywać innych, szukać podstaw po internecie czy kątem oka patrząc na kolegów. Oczywiście znalezienie dobrego koszykarza w okolicy to też problem, bo nasz kraj jest zdominowany przez piłkę nożną, a ostatnie sukcesy siatkarzy czy też koszykarzy (zakwalifikowanie się do EuroBasketu 2015) pokazują, że to w tym jesteśmy dobrzy, temu powinniśmy poświęcić swoją uwagę. Cóż z tego, że ileś lat temu nasza reprezentacja piłkarska wywalczyła brązowy medal na mistrzostwach świata, skoro to byli inni ludzie? Gdyby obecna kadra byłaby naprawdę zmotywowana, osiągalibyśmy o wiele lepsze wyniki.

Bo to motywacja jest kluczem do sukcesu. Nie ważne jak ogromny ktoś miałby talent do gry, nie osiągnie nic wielkiego bez chęci. A wystarczą na początek tylko odrobina dyscypliny i określenie celu. Wiadomo, że naukę języka zaczniesz od podstawowych zwrotów, trening na siłowni od sprawdzenia różnych ćwiczeń, a podryw… Nie, to zły przykład. Ważne jest jednak to, że gdzie pojawia się motywacja, tam też po jakimś czasie i efekty, dziedzina bez znaczenia. Wiecie jaką radość sprawia chwila, w której po wielu godzinach treningów w końcu jestem pewien, że oddałem prawidłowy rzut? Moment wpadania do kosza podkręconej piłki, bezcenny. A to tylko jeden z wielu przykładów efektów mojego wysiłku. Każde osiągnięcie jakiegoś celu to tego typu doświadczenie, poczucie spełnienia i własnej tożsamości. Między innymi dlatego nie potrafię zrozumieć ludzi mówiących banały typu: “Nie chce mi się.” “Nie dam rady.” “Nie mam czasu.” Wszystko dlatego, gdyż zostaliśmy stworzeni by rozwijać dalej ludzkość i cywilizację. Robi to każdy, jeden budując kolejny wieżowiec, drugi bijąc rekord świata w biegu na 1000m, a jeszcze inny po prostu uśmiechając się.