Rzut okiem, jestem chyba w połowie gry.

Ile razy w życiu czytaliście już, że akcja gry ukazana będzie/jest w filmowy sposób? Dziesiątki, jeśli nie setki, przy czym wielokrotnie zdanie to zostało albo mocno nadużyte, albo całkowicie nie miało racji bytu. Gram w Until Dawn namiętnie drugi wieczór i jestem w szoku, jak pięknym i interaktywnym filmem jest ta gra. Interaktywnym nie w kwesti wciskania od czasu do czasu guzika i czekania na rozwój akcji. Kontrolę nad postaciami mamy przez cały czas, a jednak gra daje uczucie oglądaniu filmu. Po pierwsze - ze względu na pracę kamery, która zmienia się z każdą sceną i ukazuje obraz z najlepszego aktualnie punktu widzenia. Dwa - ze względu na piękną, niesamowicie dokładną, dopracowaną i wyrazistą grafikę oraz animację postaci. Trzy - przez usunięcie HUDa i jakichkolwiek innych elementów, mogących świadczyć o tym, że nieoglądamy właśnie filmu. Ciężko jest mi opisać, jak świetnie wygląda Until Dawn i ile przyjemności daje obcowanie z tym tytułem. Jest to jedna z najładniejszych i najbardziej dopracowanych gier w jakie grałem, a praca kamery i ujęcie akcji na ekranie zasługuje na osobną nagrodę. Basta.


Efekt Motyla, czyli kiedy to niepozorne zdarzenie czy działanie, może zdecydować o życiu bądź śmierci. Kiedy niewinny trzepot skrzydłem po trzech dniach może wywołać śmiercionośny huragan. O tym właśnie jest Until Dawn. O wyborach, wpływie, działaniach. Działaniach teoretycznie zwykłych i niemających znaczenia, a jak się może okazać, pchających za sobą domino. Ciekawe prawda? Gra rozpoczyna wysoko w górach, w odciętej od świata rezydencji położonej w Blackwood Pines. Grupa przyjaciół urządziła sobie wspólny wypad. Jest więc Impreza, alkohol, seks oraz głupi dowcip i upokorzenie, na skutek którego ofiara kawału wybiega do lasu podczas śnieżycy. Za nią biegnie siostra bliźniaczka a w pogoń za nimi... ktoś jeszcze. I koniec. Zarówno policji jak i grupie przyjaciół nie udało się odnaleźć ciał ani ustalić przyczyn śmierci młodych dziewczyn.

Co dalej? Na prośbę Josha, brata zmarłych sióstr, cała ekipa wraca rok później do Blackwood Pines by uczcić pamięć zmarłych i zabawić się raz jeszcze. Jak za starych czasów. Niestety od początku wszystko zdaje się iść nie tak jak powinno. Między znajomymi widać ostre zgrzyty i generalnie spotkanie nikomu raczej nie leży. Tutaj historia zaczyna się na dobre a każde kolejne zdanie właściwie mogłoby być już spoilerem. W domu zaczynają mieć miejsce niepomyślne zdarzenia, ekipa się rozdziela a zewsząd dochodzą niepokojące sygnały. Prowadzeni przez nas bohaterowie zmieniają się - gra przenosi nas z miejsca w miejsce i ukazuje rozgrywające się wydarzenia. Eksplorując górę natrafiamy na dziwne zbiegi okoliczności oraz budzące lęk notatki, gazety, dokumenty, przedmioty dotyczące tragedii z 1952 roku w pobliskiej kopalni. Jakkolwiek głupio to nie brzmi, zgrabnie składa się w całość. Eksplorując stare sanatorium byłem wniebowzięty odkrywając kolejne ''trupy w szafie''. Gra nie stara się jednak straszyć - chce utrzymać w graczu przez cały czas lęk i niepokój a to wychodzi jej baaardzo dobrze. Do tego dochodzą spotkania z psychologiem w przerwach gry. Akcja się urywa i gracz znajduje się w pokoju z doktorem. W tej roli znakomity Peter Stormare zadający wiele pytań o strach, ale niedający odpowiedzi.

Grą jestem naprawdę oczarowany. Byłem na Until Dawn nakręcony przez zakupem konsoli, ale ta gra zaskakuje mnie z każdą minutą coraz bardziej. Mój hype na ten tytuł nie opada, ale cały czas rośnie. Until Dawn okazuje się być grą jeszcze lepszą niż przypuszczałem. Do tego gameplaye z recenzji na YT nie oddają w żaden sposób tego, co zobaczymy na ekranie telewizora. Totalna ciemność w pokoju i ta panująca na zewnątrz śnieżyca wciąga nas w całości. Polecam już teraz zdecydowanie.