Po wyjściu z autobusu zacząłem swoją wędrówkę przez ciemny las, idąc śladami uciekającego dziecka. W końcu natrafiłem na otoczony płotem potężny, groźnie wyglądający budynek. Za jego bramą ujrzałem grupkę małych dzieci w papierowych torbach na głowach, które kijami uderzały w zawinięty worek o nieznanej zawrtości. Chłopiec z autobusu patrzył na mnie wyglądając zza drzwi. Nie trzeba długo na ten obraz patrzyć by zrozumieć, że w sierocińcu dzieje się coś złego… Po wejściu do środka rozpocząłem eksplorację. Oprawa audiowizualna stoi moim zdaniem na wysokim poziomie, budynek wygląda naprawdę niepokojąco a muzyka i dźwięki dochodzące z głośników tylko potwierdzają, że dzieje się tutaj coś dziwnego.
Jak się okazuję, w Sierocińcu władzę sprawuję klub Aristocracy of the Red Crayon (arystokracja czerwonej kredki) w którego skład wchodzi grupa małych dziewczynek, lubiąca zmuszać innych do ich gry. Nie chcąc narazić się jego członkiniom, musimy dostosować się do panujących tu reguł i wypełniać wolę ‘góry’.

Gra jest przedstawicielem gatunku survival-horror i stawiać będzie przed nami wyzwania w postaci zagadek czy zmagania się z restrykcjami nałożonymi przez młodsze koleżanki. To co dzieję się za murami sierocińca ociera się o dwa światy. Zmienia się nawet miejsce akcji - z sierocińca przenosimy się na szybujący po niebie sterowiec. Jeniffer eksplorując świat gry ma przy sobie towarzysza - psa Browna który pomaga jej odnaleźć się w ogromie lokacji. Na razie tyle – pierwsza godzina z grą była bardzo dobra i nastawiła mnie do niej bardzo optymistycznie. Niestety – z tak wysokiego pułapu można już tylko spasć, wydaję mi się że poziom gry zaczyna się obniżać. Nie chcę jednak od razu psioczyć, zobaczę co pokażą kolejne minuty rozgrywki…